ما دو تن خاموش
بار قهر کوهنه ای بر دوش
باز هم از گوشه چشمان نمناکت
من درون خاطرات روشنت را، خوب میبینم
باز هم ای خوب من، یاد همان ایام زیبایی
آه میبینم تو هم، افسوس آن لبخند شیرین را،
به دل داری
خوب میدانم تو هم مانند من از قهر بیزاری
باورش سخت است
بعد از آن همه احساس ناب و پاک
من با تو، تو بامن
لب فرو بسته ، به کنجی ،قهر؟!
آه
بیش از این دل را توان بی تو بودن نیست
راست میگویم
مرا با قهر کاری نیست
اما
این شروع از که؟
کلام مهربانی را که می آغازد؟
من یا تو؟
سلام آشتی ،با کیست؟
و گام اولین را سوی پیوند دوباره
و لبخند محبت یا نگاه گرم
اول از تو باید یا که من؟
پس بیا با هم برای آشتی
یک - دو - سه بشماریم
خوب شروع یک - دو
وای صد افسوس
این سه - بر زبان ما نمی آید
ما دو تن خاموش
بار قهر کوهنه ای بر دوش
هر دومان مغرور

                                                                                        -کیوان شاهبداغی-